2022-08-22
Cinequest 2022
Vroeger probeerden we al eens een filmpje mee te pikken van het Cinequest filmfestival in San Jose, Californië, maar sinds we in 2016 voor het eerst naar SXSW in Austin, Texas, gingen, lukte dat niet meer. Beide filmfestival gingen immers zo goed als gelijktijdig door in maart. We konden niet tegelijkertijd in Californië en Texas zijn. Toen kwam Covid en was er al helemaal geen sprake meer van reizen naar festivals. Als bij wonder ontsnapte FilmFestGent zowel in 2020 als in 2021 aan de ergste maatregelen.
Voor hun eerste "in person" post-Covid editie besloot Cinequest het festival te verhuizen naar de zomer. We planden onze vakantie in Los Gatos zo dat die samenviel met de nieuwe data. We selecteerden twee dagen op basis van een aantal films die we echt wilden zien. De eerste dag (woensdag 17 augustus) zagen we vier films; de tweede dag (vrijdag 18 augustus) zagen we er vijf.
Wat meteen opviel, was dat er telkens heel weinig volk in de zaal zat. Ook toen in een shout-out aan het publiek gevraagd werd waar iedereen vandaan kwam, waren wij de enige niet Amerikanen. Misschien vergis ik me, maar vroeger was dat anders. We praatten af en toe wat met omstaanders en die waren zo goed als allemaal local to San Jose. Het publiek bij acht van de negen films die we zagen, bestond gemiddeld uit maar een twintigtal mensen. Vooral in een grote zaal als het California Theatre is dat bedroevend weinig. Ik hoop dat het weekend beterschap bracht. Dat was in ieder geval al zo op de vertoning van 19:00 op vrijdag. Voor Dealing with Dad zat de zaal wel redelijk goed vol.
De selectie die we maakten, was zeer gevarieerd. Die ging van pure arthouse movie tot grote publieksfilm. De genres varieerden van crime/horror over psychologisch drama tot komedie. Een overzichtje:
Wolves, Danny Dunlop 2022 (1 h 43)
De film die het meest indruk op me maakte, was Wolves. De regisseur heeft een voorgeschiedenis als DP en dat is eraan te zien. Telkens iets gezegd kan worden met een beeld, dan worden er geen woorden gebruikt. Een politielint dat als een slang door een tunnel waait, een zwerm vogels die net op het juiste moment overvliegt... Elk detail telt. Er is enorm nagedacht over het kleurenpalet: sneeuw en kou buiten; warme kleuren binnen. Elke scene klopt.
Het verhaal is best gruwelijk. We leren een aantal eenzame, witte mannen kennen, zoals het werkloze hoofdpersonage, een paranoide bibliothecaris, een in kamerjas gehulde bange jongeling... De stad waarin ze wonen, wordt geteisterd door een dierenmoordenaar. Het naamloze hoofdpersonage, dat in de aftiteling gewoon "Him" wordt genoemd, bijt zich in de zaak vast. Waarom? Dat kom je nooit expliciet te weten, maar je krijgt er gevoelsmatig wel een goed idee van. Iemand in het publiek vroeg tijdens de Q&A: 'Ik denk dat ik weet hoe ik moet interpreteren wat er gebeurd is, maar ik ben het niet helemaal zeker.' De regisseur antwoordde in de zin van: 'Dan is mijn opzet geslaagd.' Neem nu het einde: dat kan je als een happy end interpreteren, maar evengoed als een zeer verontrustend einde. De regisseur laat die keuze volledig aan jou over als kijker.
Het was voor ons in ieder geval een film waar we nog lang na het verlaten van de zaal over bleven nadenken. Dat is meestal een goed teken.
Come Find Me, Daniel Poliner 2021 (1 h 47)
Ook deze film vergt enige intellectuele inspanning, maar is meer dan de moeite waard.
Come Find Me bestaat uit twee duidelijk gescheiden delen.
- In het eerste deel zien we hoe een dochter haar uiterste best doet om carrière te maken in een wereld gedomineerd door witte mannen. Ze heeft zowel professioneel als persoonlijk heel wat op haar bord en als kijker twijfel je soms of je naar de werkelijkheid aan het kijken bent, of naar een angstdroom veroorzaakt door vermoeidheid.
- In het tweede deel wordt het verhaal van de moeder verteld en meermaals herhaald. Door die herhalingen, waarbij elke versie lichtjes verschilt van de vorige, raak je als kijker steeds dieper in het leven van de moeder van het hoofdpersonage uit het eerste deel betrokken.
In beide verhalen werd mijn verstand meermaals op het verkeerde been gezet en stelde ik me de vraag: "Welke versie is de ware?" In beide gevallen nam mijn gevoel het over, met het antwoord: "Dat doet er niet toe; laat de verschillende versies gewoon op je afkomen." Ik volgde mijn gevoel en genoot van de ingenieuze verteltechniek die zorgde voor diepgang bij de twee personages. Ook deze film bleef nazinderden.
Wake Up, Leonard, Kat Mills Martin 2022 (1 h 13)
Op de dag voor zijn verjaardag, ondergaat Leonard een reeks ups en downs. Hij wordt wakker met een scharrel die hij vlug het huis uit moet krijgen omdat hij op het punt staat te verhuizen en dan krijgt hij een tekstberichtje van zijn ex om eens af te spreken. Hij krijgt goed nieuws, hij krijgt slecht nieuws. Hij zit aan emotioneel aan de grond; hij beleeft een emotionele high. Uit de Q&A bleek dat het grootste deel van de film geïmproviseerd werd door de acteurs. Nochtans waren er redelijk wat details die de film overspanden. Zo zijn er de speldjes in het haar van Leonard, de strikjes die zijn "mood" van het moment weergeven. Er is ook een (opzettelijk) spel van regenboogjes (bekomen met behulp van prisma's). Kortom: als je goed oplet, zijn er heel wat leuke vondsten te ontdekken.
Ik kan begrijpen dat Wake Up, Leonard geen film voor iedereen is, maar ik hield er wel van. Hij zou perfect in de ExploreZonecompetitie van FilmFestGent passen. Indien te laat voor FilmFestGent, dan is dit een ideale film voor PinX.
Tehranto, Faran Moradi 2022 (1 h 32)
De (debuterende) regisseur van Tehranto is in Toronto geboren nadat zijn ouders en broers uit Iran gevlucht waren.
Hij stoorde zich aan twee dingen:
- Westerse films over Iran waar de Iraniërs door Westerse acteurs worden gespeeld en die een totaal verkeerd beeld geven van Iran.
- Iraanse films in Iran gemaakt door Iraanse filmmakers. Quote: 'We weten dat er veel miserie is in ons land van herkomst. We hebben geen zin om nog eens twee uur naar die miserie te kijken.'
Hoewel ik op verschillende festivals zeer goeie Iraanse films heb gezien (in Gent, A Man of Integrity, There is No Evil, Hit the Road; in Cannes: Holy Spider, Orca), snap ik perfect waarom Faran Moradi eindelijk ook eens een romantische komedie met echte Iraniërs wilde maken. Het resultaat was verfrissend en verrassend.
Shirin laat zich Sharon noemen. Haar ouders vertrokken uit Iran voor de Culturele revolutie. Zij heeft nooit in Iran gewoond en voelt zich op en top Canadese. Babi is als kind samen met zijn ouders uit Iran naar Canada gevlucht na de culturele revolutie. Het verhaal volgt de template van elke romcom: eerst hebben Shirin en Babi een hekel aan elkaar, vervolgens worden ze een koppel, maar dan duikt er een spelbreker op. In dit geval blijkt er, ondanks de gedeelde Iraanse roots, toch een grote culturele kloof tussen hen te zitten. Die kloof heeft alles te maken met identiteit: hun ouders komen uit een verschillend milieu. Zelf verschillen ze van idee over migratie: als je vanuit Iran in Canada bent gaan wonen, moet je je dan in de eerste plaats Canadees voelen, of in de eerste plaats Iraniër? De conflicten die daardoor ontstaan zijn best interessant. Ook het einde is niet zo zeemzoeterig als in de meeste films uit dit genre. Zonder veel te willen verklappen, wil ik gewoon meegeven dat ze in de eerste plaats zichzelf terugvinden.
What We Do next, Stephen Belber 2022 (1 h 17)
Toen de regisseur in de Q&A vertelde dat hij What We Do Next oorspronkelijk als een toneelstuk had geschreven, maar er uiteindelijk een film van maakte toen de theaters moesten sluiten wegens Covid-19, dacht ik: Aha, dit had inderdaad een toneelstuk kunnen zijn. Het verhaal is opgebouwd uit 7 bedrijven waarbij telkens (ook omwille van de Coronabeperkingen) maximaal drie acteurs met elkaar interageren. Tijdens de film zelf had ik echter op geen enkel moment het "toneelgevoel" dat soms storend werkt bij een toneelverfilming. Ook het gebrek aan actie door het vele praten, stoorde me niet. Dat was voor een groot deel toe te schrijven aan de sterke acteerprestaties.
De drie personages zijn een jonge vrouw, een ambitieuze politca en een advocaat. Tussen de verschillende bedrijven zitten meestal meerdere jaren. In de eerste akte zien we hoe de latere politica met de beste intenties moed probeert in te spreken in een meisje dat door haar vader wordt misbruikt. In de tweede akte dreigt een journalist die geschiedenis op te diepen in een smeercampagne tegen de politica. Het meisje vermoordde immers haar vader met een pistool dat ze kocht met geld dat ze leende van de (toen nog geen) politica. Als activiste tegen wijdverspreid wapenbezit, kan dit heel nadelig zijn voor haar politieke carrière, Dat beseft ook haar advocaat. Hoe met die situatie wordt omgegaan en hoe dit schijnbaar kleine voorval uit haar verleden nog heel lang consequenties heeft, wordt verder uitgediept.
Ik heb zeker van het verhaal genoten, maar doordat de film zo kort was (77 minuten) had ik bij het verlaten van de zaal eerder het gevoel dat ik naar een steengoede episode van een serie had gekeken. Ik pleit er zeker niet voor dat de film langer had moeten zijn. Ik vond het best aangenaam dat alle films die we op deze editie van Cinequest zagen ruim onder de 2 uur bleven, maar dit was de enige film waarbij ik na afloop dacht: deze film leek voorbij te vliegen.
Dealing with Dad, Tom Huang (1 h 46)
Dealing with Dad is een echte publieksfilm en wij hadden het geluk hem te zien in een volle zaal op een steenworp van waar de film zich afspeelt met een publiek dat overwegend van Chinese afkomst was (waaronder de familie van de producent). De film past in de reeks Westerse komedies gemaakt door filmmakers en acteurs van Chinese afkomst, zoals Crazy Rich Asians, The Farewell, Go Back to China... Ook hier wordt een gezinssituatie die overal ter wereld kan voorvallen, geplaatst in de context van de Chinese familiecultuur.
Margaret heeft altijd al een moeilijke relatie gehad met haar vader, maar ze is sinds een Thanksgiving waarop haar ouders racistische praat uitsloegen over haar man en kind volledig van thuis weggebleven. Ze is een product van een typisch Chinese migrantengezin waarin elk kind beter moet presteren dan de rest, en je als dochter minstens met een dokter, advocaat of ingenieur moet thuiskomen, bij voorkeur van Aziatische oorsprong. Een zwarte muzikant past niet in dat plaatje. Je merkt aan alles welke sporen haar opvoeding op haar heeft nagelaten: het perfectionisme, de nood aan controle. In de auto herhaalt ze haar mantra: 'I can choose my feelings; I choose to feel peace.'
Maar dan krijgt ze plots een berichtje over haar vader. Die blijkt al een paar maanden werkloos te zijn en hij is als gevolg daarvan in een depressie gesukkeld (wat ook de vader van de regisseur overkwam). Margaret trommelt een oudere broer op die ook het ouderlijke nest verliet, en samen vliegen ze naar Milpitas, een stadje aan de zuidelijke rand van de San Francisco Bay Area (niet ver van San Jose). Ze is boos op haar moeder en jongere broer die nog thuis woont, omdat die haar niet eerder op de hoogte hebben gebracht van de conditie van haar vader. Tot haar ergernis vinden zowel moeder als broer het nog zo erg niet dat hun man en vader niet meer zo dominant aanwezig is in het gezin. 'Moet hij wel genezen?' Kortom, er zit een flink scheut grove, Chinese humor in deze film.
Dat zijn de zes films waar ik van genoten heb op Cinequest, min of meer in volgorde van voorkeur. De volgende drie films vond ik minder goed.
Ashgrove, Jeremy LaLonde 2022 (1 h 32)
Wat me het meest fascineerde aan de Q&A na deze film, was te horen dat er (net als bij Wake Up, Leonard) geen echt script was. De acteurs in Ashgrove kregen enkel in grote lijnen het verhaal te horen, namelijk dat de mensheid op het punt staat uit te sterven doordat water toxisch is geworden. Er is nog voldoende water, maar het bevat een schadelijke component die zich opstapelt in het lichaam. Wie te weinig drinkt, lijdt aan dehydratatie; wie te veel water drinkt, sterft aan die toxische stof. Het hoofdpersonage is een onderzoekster die op het punt staat een doorbraak te maken in de zoektocht naar een oplossing. Voor de rest kregen de acteurs wel details over het verhaal voorgeschoteld, maar die details verschilden soms van acteur tot acteur. De dialogen werden tijdens de opnames verzonnen en de verrassing die ontstaat wanneer een acteur plots ontdekt dat een tegenspeler andere informatie kreeg, is oprecht.
Die aanpak werkte wonderwel. Alleen vond ik het verhaal zelf wat mager en voorspelbaar. Misschien is dit een geval van persoonlijke smaak. Ik had een echte sciencefictionfilm verwacht, maar ik kreeg een film die vooral over de relatieproblemen tussen de onderzoekster en haar man concentreerde. Ashgrove is de betere van de mindere films die ik op deze editie van Cinequest zag.
Second Thoughts (Ich Ich Ich), Zora Rux 2021 (1 h 24)
Stel je voor: je zit op een boot voor een trouwfeest, je krijgt het lumineuze idee om van de gelegenheid gebruik te maken om voor het oog van de hele familie je vriendin, Marie, ten huwelijk te vragen, en opeens wordt het heel stil. Je vriendin fluistert je iets in het oor. Iedereen vraagt 'Wat zegt ze?' En dan roept een omstaander: 'Ze zegt dat ze het niet weet.' Ze heeft met andere woorden Second Thoughts.
Dat is een leuk uitgangspunt voor een film, maar vervolgens volgt de camera Marie die zich terugtrekt op het platteland om op haar eentje uit te zoeken wat ze wil. Haar gedachten nemen de vorm aan van de acteurs die op het huwelijksfeest aanwezig waren, wat zeer leuk gevonden is. Helaas verwatert de film doordat Marie nooit echt uit haar knoop geraakt. Daardoor voelde deze film van 84 minuten aan als een film van 2 uur.
Alpha Male (Leader), Igor Priwieziencew en Katarzyna Priwieziencew 2022 (1 h 40)
Alpha Male was de film waar ik, op basis van het verhaal, het meest naar uitkeek, maar die me het meest teleurstelde.
Piotr moet van zijn aanstaande bruid een cursus volgen om te stoppen met roken. Per ongeluk komt hij in een groep terecht waar een charismatische "Leader" mannen leert opkomen voor hun rechten. Piotr vertelt over zijn wens om te stoppen met roken, maar roken is voor Leader eerder het symptoom dan de oorzaak van Piotrs problemen. Wil Piotr zelf wel stoppen met roken? Of wil hij dat enkel omdat zijn verloofde dat wil? Leader doet Piotr bekennen dat hij een watje is. Toen hij die zin uitsprak, vroeg ik me af of het woord "pushover" in het Pools klinkt als "pantoffel" ;-)
Toen ik achteraf op IMDB ging kijken, zag ik dat de regisseurs eerder al een kortfilm met dezelfde titel op hun naam staan hadden. Ik heb het vermoeden dat ze geprobeerd hebben die eerder gemaakte kortfilm op te pompen tot een langspeelfilm. Er zaten zeker goede stukken in en de uitwerking van de absurde situatie was zeker leuk in het begin van de film, maar op den duur werd het me té. Als ik aan de montagetafel had gezeten, dan had ik flink wat scenes geknipt en dan was ik misschien ook op een kortfilm uitgekomen.
Ondanks een paar mindere films was dit een aangename herontdekking van Cinequest. Dit jaar houden we het bij negen films, maar het zou kunnen dat we bij een volgende editie een (overigens spotgoedkope) pas kopen voor het hele festival. Dit is voor herhaling vatbaar, al vraag ik me af of ze bij Cinequest niet terug naar de originele data in maart zullen terugkeren in de hoop wat meer volk aan te kunnen trekken.
Entreprenerd
Wintercircus
Blog
- 2024-10-27:
Eindelijk: het antwoord op mijn open brief aan Stad Gent - 2024-10-10:
De leugen van Watteeuw - 2024-09-16:
Wijkmobiliteitsplan: Signalen #3