2022-06-02
Filmfestival Cannes 2022: mijn persoonlijke Top 5
In mijn persoonlijke top 5 van het afgelopen festival van Cannes heb ik opzettelijk geen films uit de competitie gezet. De 16 (van de 21) competitiefilms die we zagen, zal ik in een aparte blogpost bespreken.
Mijn top 5
Het is een zeer persoonlijke keuze geworden waar je het niet eens mee hoeft te zijn, maar voor wat het waard is:
- Dalva [IMDB | Letterboxd]
- Les Pires [IMDB | Letterboxd]
- Aftersun [IMDB | Letterboxd]
- Gentle [IMDB | Letterboxd]
- Radical Wolfe [IMDB | Letterboxd]
Ik heb er opzettelijk geen genummerde lijst van gemaakt, omdat de volgorde die ik eraan geef van de ene dag op de andere kan verschillen, afhankelijk van mijn stemming van het moment.
Dalva [Semaine de la critique]
Sinds ze vijf jaar oud was, heeft Dalva van haar vader geleerd wat liefde is, en wat het betekent om vrouw te zijn. Ze houdt enorm van haar vader, en ze is ervan overtuigd dat wat haar vader voor haar voelt, ook ware liefde is. Dat ze vaak moeten verhuizen, vindt Dalva normaal ... tot op een dag de politie binnenvalt. Haar vader komt in de gevangenis terecht. Dalva wordt opgevangen in een instelling waar ze de kamer moet delen met een andere "probleemjongere." Meteen blijkt hoezeer de echte wereld verschilt van de wereld die Dalva kent.
Aanvankelijk weigert Dalva te aanvaarden dat wat haar vader met haar deed, niet door de beugel kan. Een reeks conflicten en confrontaties doet haar langzaam maar zeker beseffen wat haar overkomen is. Zo ondergaat ze niet alleen innerlijk, maar ook uiterlijk een hele transformatie. Deze Belgische film won meer dan terecht de Fipresciprijs op het festival van Cannes; hoofdrolspeelster Zelda Samson kreeg meer dan terecht de Rising Star Award van de Louis Roederer Foundation.
Les Pires [Un certain regard]
Een Vlaamse regisseur, Gabriel, gespeeld door Johan Heldenbergh, besluit een film te draaien in een verpauperde buurt in het Noorden van Frankrijk. Voor die film gaat hij op zoek naar lokaal talent. Volgens de mensen ter plaatse selecteert hij de slechtsten onder hen (vandaar de titel "Les Pires" of "The Worst Ones"). Zo is er bijvoorbeeld Ryan die bij zijn zus woont omdat zijn moeder het hoederecht over hem verloor. Hij heeft regelmatig last van woedeuitbarstingen op school. Maylis is gay in een omgeving die niet bepaald homovriendelijk is. Lily wordt beschouwd als de "slet" van de school, terwijl ze in essentie niet anders is dan de andere meisjes uit haar klas. In haar rol in de film moet ze een seksscène spelen met Jessy, een jongen die populair is in de klas, maar die wel al een paar maanden in de gevangenis heeft gezeten.
Je kan je voorstellen dat het niet eenvoudig is voor Gabriel om die mensen te regisseren, al verzet vooral assistente Judith een groot deel van het werk. Het is een mooie rol voor Heldenbergh, omdat hij enerzijds de joviale Belg in Frankrijk mag spelen, maar zich anderzijds ook een beetje als een klootzakje mag gedragen, bijvoorbeeld om Ryan tot het uiterste te drijven (wat iets te goed lukt) of om Lily rond zijn vinger te winden (wat overigens niet lukt). Maar de grootste sterren van Les Pires zijn de jonge acteurs zelf. Zij spelen de pannen van het dak. Vooral de laatste scène doet je met een heel goed gevoel de zaal verlaten. Er is nog hoop voor de mensheid. De film won meer dan terecht de competitie Un certain regard.
Aftersun [Semaine de la critique]
Soms kan film heel eenvoudig zijn, en toch complexe gevoelens weergeven. In Aftersun volgen we een 11-jarig meisje, Sophie, dat met haar gescheiden vader, Calum, op vakantie gaat in Turkije. Tussendoor krijgen we ook videobeelden te zien die door vader en dochter gemaakt zijn. Die videobeelden worden gebruikt om ons te tonen dat de vakantie een flashback is, gezien vanuit het gezichtspunt van de ondertussen twinitg jaar oudere Sophie.
Je zou kunnen zeggen dat er niet veel gebeurt in de film, in de zin dat er op zo'n vakantie zelden veel gebeurt, behalve pret aan het zwembad, een Karaoke, een eerste zoen,... Tegelijkertijd gebeurt er echter net heel veel, want het meisje staat op het punt tiener te worden. Ze snapt nog niet alles van de wereld, maar het begint te dagen. De film kruipt helemaal onder je huid als je beseft waarom de volwassen Sophie de herinneringen aan die vakantie ophaalt. Dit is een film waarna je stilletjes en ontroerd de zaal verlaat. Aftersun won meer dan terecht de competitie van de semaine de la critique.
Gentle
Ik heb niets met bodybuilding en al helemaal niet met vrouwen die aan bodybuilding doen, maar de film paste nu eenmaal het best in ons programma van de dag, dus besloten we het er op te wagen. Zo zie je maar: soms ontdek je een klein pareltje als je een film een kans geeft. In Gentle volgen we Edina, een vrouw die net bodybuildingkampioene van Hongarije is geworden. Dankzij die nationale titel is haar deelname aan het wereldkampioenschap verzekerd.
Na de euforie volgt een domper: er is geen budget voorzien om naar dat wereldkampioenschap toe te werken. Er zal heel wat opoffering nodig zijn om het doel, een wereldtitel voor Hongarije, te bereiken. Die opoffering staat centraal in de film: voor wie offert Edina zich op? Wil ze het zelf? Of is het vooral haar man die haar ertoe dwingt? Edina vindt een oplossing voor de financiële problemen, maar de manier waarop ze geld verdient, leidt tot een ambigue situatie. Als kijker weet je dat haar man beseft hoe ze aan het geld komt, maar ze vertelt haar man niet alles. Op een bepaald moment slaat de twijfel bij Edina toe; er is immers meer in het leven dan bodybuilding alleen. Als ze uiteindelijk haar keuze maakt, dan is die verpletterend, zowel voor haar als voor de kijker. Dat maakte van Gentle een film die nog een paar dagen nazinderde.
Radical Wolfe
Er is momenteel zeer weinig informatie te vinden over deze film. Er was slechts één screening in Cannes, en wij waren zo goed als de enige toeschouwers die de volledige film uitzaten. Dat is best jammer, want we vonden dit een interessante documentaire over het leven en werk van Tom Wolfe. We kregen afwisselend oude interviews met de schrijver zelf te zien, nieuwe interviews met mensen die de schrijver gekend hebben, fragmenten van verfilmingen van zijn boeken zoals The Right Stuff en The Bonfire of the Vanities (niet bepaald een geslaagde adaptatie), en zelfs Tom Wolfe's optreden in The Simpsons kwam aan bod.
De documentaire was knap gemaakt, ondersteund door (film)muziek die er perfect bij paste. We kregen na de film zin om naar een bibliotheek te lopen en ons verder te verdiepen in het werk van het soort auteur dat vandaag misschien niet meer de kans zou krijgen om zijn vaak vlijmscherpe en accurate mening gepubliceerd te krijgen.
Conclusie
Zoals je ziet, hebben we veel geluk gehad met onze vaak lukrake keuze van films, want in onze top 5 staan drie films die belangrijke nevencompetities wonnen. We zagen trouwens ook de winnaar van de Quinzaine, maar die viel net uit onze top 5. Over die film heb ik het later nog. In volgende blogpost, ga ik de films uit de officiële competitie bespreken.
Entreprenerd
Wintercircus
Blog
- 2024-10-27:
Eindelijk: het antwoord op mijn open brief aan Stad Gent - 2024-10-10:
De leugen van Watteeuw - 2024-09-16:
Wijkmobiliteitsplan: Signalen #3