Gisteren gaf ik al een globale impressie van hoe we SXSW 2025 ervoeren; nu is het tijd om eens de 28 voorstellingen die we bijwoonden van naderbij te bekijken.
De 28 voorstellingen bestonden uit 27 langspeelfilms en 6 kortfilms. De queue cards in de foto zijn in chronologische volgorde georganiseerd, maar de voorstellingen zelf ga ik rangschikken op basis van mijn persoonlijke voorkeur.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Jay Duplass
Wie van 'The Holdovers' hield (bij ons in de zalen gekomen onder de titel 'Winter Break') zal zeker ook van deze warme kerstkomedie met diepgang houden. De openingsscène zet meteen de toon. Comedian Cliff wil zich na de 4th of July op de zolder van zijn ouderlijk huis ophangen, maar zijn riem breekt onder zijn overgewicht. Tijdens de Q&A ontdekten we dat dit voor de schrijver/hoofdrolspeler autobiografisch was. Dat hakte er wel in bij het publiek.
Maar goed, in de volgende scène zijn we zes maanden later. Cliff is zes maanden nuchter; hij heeft al die tijd geen standup comedy of improv gedaan; hij is verloofd en staat op het punt om makelaar in hypotheken te worden —misschien een saaie, maar zeker een veilige job. Hij rijdt met zijn verloofde naar zijn toekomstige schoonmoeder om er samen kerstavond te vieren. Wanneer hij naar binnen wil gaan, zit er echter een steen los in de drempel. Cliff struikelt en verliest een tand. Een tandarts vinden de dag voor Kerstmis is niet gemakkelijk. Enkel Didi is beschikbaar. Door een opeenstapeling van toevalligheden, brengen Cliff en de veel oudere tandartse tegen wil en dank de rest van de dag en nacht samen door.
De balans tussen humor en pijn is perfect. De romantiek zit in een vreemd hoekje, en dat is heel fijn. Voor mij was dit de beste film die ik op SXSW 2025 zag. Mijn score: 5 / 5
[Letterboxd | IMDB] 2024, Zak Hilditch
Wie naar ‘We Bury the dead’ gaat met de bedoeling een hersenloze zombiefilm te zien, komt aangenaam bedrogen uit. Dit is namelijk niet zomaar een zombiefilm. Bij momenten was het muisstil in de zaal omdat iedereen met een krop in de keel zat. Tijdens de Q&A stelde iemand voor om er een nieuwe Australische franchise van te maken, niet 'Mad Max', maar "Sad Max'. Toen we de zaal buitenkwamen, hoorde ik iemand zeggen: 'Ik dacht niet dat ik ooit een traan zou laten bij een zombiefilm, zo triest, zo mooi.' Wie had dat gedacht? We zijn 2025 en toch is een regisseur erin geslaagd een zombiefilm te maken die niet alleen origineel is, maar bij momenten ook weet te ontroeren.
De premisse: een Amerikaans experiment in de Pacific gaat volledig mis, waardoor alle levende wezens, zowel mens als dier, op Tasmanië ogenblikkelijk sterven. De impact is enorm. We zien steden die in brand staan, maar ook ongerepte natuur met dronebeelden die tonen hoe paarden dood in de weide liggen. Het is de totale Apocalyps op het eiland. Een elektromagnetische puls zette bij maar liefst 500.000 mensen de hersenen stil, met de onmiddellijke dood als gevolg. Onder begeleiding van militairen halen vrijwilligers de doden uit hun huizen. Hier en daar komt echter een mens tot leven, of, om het in militaire termen te zeggen: ‘Een aantal mensen komen terug online.’ Aanvankelijk zijn deze zombies traag en apathisch; na verloop van tijd worden ze agressief —al zijn er uitzonderingen, zoals de vader die zijn gezin wil begraven. We volgen dit alles door de ogen van Ava, een Amerikaanse wier man Mitchel toevallig voor een bedrijfsbijeenkomst in Tasmanië was op het moment van de ramp.
Ava heeft niet op de goede manier afscheid kunnen nemen van Mitchel. Ze gaf zich op als vrijwilligster in de hoop haar man terug te kunnen vinden. Het resort waar Mitchel verbleef, bevindt zich op het zuiden van het eiland. Dat is voorlopig verboden gebied voor burgers. Militairen schieten er op alles wat beweegt. Ava weet Clay, een andere vrijwilliger, te overtuigen om samen op zoek te gaan naar haar man. Met behulp van flashbacks leren we Ava beetje bij beetje beter kennen: we zien hoe verliefd ze was op haar trouwdag, maar ook hoe het koppel uit elkaar groeit. Onderweg naar het resort komt ze meerdere obstakels tegen, waarbij zombies niet eens de gevaarlijkste gekken zijn.
Er zitten typische zombiefilmmomenten in 'We bury the dead', maar de regisseur vertelde achteraf dat alle overdreven scènes meedogenloos uit de film geknipt werden. Dat kan ik alleen maar beamen. Rouw is het hoofdthema van deze film. Af en toe was het verdriet zo tastbaar dat het muisstil werd in de zaal. Ik had dit niet verwacht van een zombiefilm, maar ik geef deze film een score van 5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Amy Wang
De fictieve technologie die in 'Slanted' gebruikt wordt, lijkt sterk op die in 'The Substance' en 'A Different Man', maar het thema is dit keer niet 'jeugd' of 'schoonheid', maar 'ras'.
Joan Huang verhuist op jonge leeftijd van China naar de US. Op haar eerste schooldag wordt ze gepest omwille van haar spleetogen (in het Engels: ‘slanted eyes’). Wanneer haar ouders vragen hoe die dag verliep, zegt ze dat ze veel nieuwe vrienden maakte. Dat is immers het antwoord waar de Huangs op hopen. Zij blijven Chinees, maar ze willen ook naadloos integreren in de Amerikaanse samenleving. Joans vader werkt als poetsman op een middelbare school en zo komt Joan als zesjarige per toeval op een 'Prom Night' terecht. Haar droom staat vast: ooit zal ze zelf 'Prom Queen' worden.
Fast forward naar tien jaar later. Joan is oud genoeg om zich kandidaat te stellen als Prom Queen, maar als ze naar de galerij van alle vorige winnaressen kijkt, dan zijn die allemaal blond en blank. Ze weet dat ze met haar Chinese afkomst geen schijn van kans heeft. Maar dan komt Ethnos op de proppen. Dit bedrijf is erin gespecialiseerd om mensen van kleur 'wit' te maken —het reclamefilmpje is supercringe. Joan gaat op het aanbod in en verandert tot afgrijzen van haar ouders in een 'All American Girl'. Als Jo Hunt oogst Joan meteen succes. Ze ontdekt echter vlug dat er een serieuze keerzijde is aan de medaille. Om de transitie succesvol door te maken, moet ze haar Chinese afkomst volledig afzweren. Dat blijkt moeilijker dan ze dacht en de gevolgen zijn niet zo mooi voor haar.
Hoewel de film het duidelijk met een kleiner budget moest stellen dan 'The Substance', is hij uitstekend gemaakt. Daarbovenop is hij niet minder boeiend en maatschappelijk relevant.
Mijn score: 4.5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025. Ben Jacobson
Bunny's verjaardag kent niet de beste start. Hij is zodanig over zijn toeren over wat iets wat hem 's ochtends overkwam, dat hij er niet meteen met zijn vrouw over kan praten. Als kijker weten we ook pas na verloop van tijd wat er aan de hand was. Dat de politie net op die dag in en rond zijn appartementsgebouw rondhangt, is ook niet geruststellend, want er moeten een paar lijken verborgen worden. Gelukkig kan Bunny rekenen op zijn buren. Zelfs een onaangekondigde gast werkt mee om Bunny uit de nesten te helpen, al lijken de problemen te escaleren.
Deze 'dag uit het leven van' zit vol humor. Je kan niet anders dan sympathie hebben voor een man voor wie alles tegen lijkt te zitten op zijn verjaardag. Bunny blijkt een behulpzame man te zijn die gewoon een enorme pechdag heeft. De samenhorigheid onder alle bewoners en bezoekers van het appartementsgebouw, maakt dat je met een brede glimlach de zaal verlaat.
Dit is een heel warme film die van mij een score van 4.5 / 5 verdient.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Ben Leonberg
Wie een hond heeft, weet dat de beste vriend van de mens soms kijkt of blaft naar iets dat niet door mensenogen te zien is. Dat was voor regisseur en scenarist Ben Leonberg het uitgangspunt om een horrorfilm te maken met zijn eigen hond Indy in de hoofdrol.
Het werd een echt huzarenstukje, want Indy kon maar twee tot drie uur per dag kon 'acteren', waardoor er maar liefst 400 draaidagen gefilmd moest worden. Als kijker zien we alles volledig vanuit het gezichtspunt van Indy. We begrijpen dat baasje Todd ziek is, maar wat het blijft onduidelijk wat hem mankeert.
We horen Todd tegen zijn zus zeggen dat hij zoveel mogelijk het ziekenhuis wil vermijden omdat hij er een hekel aan heeft als patiënt beschouwd te worden. Hij neemt zijn intrek in een verlaten huis, midden in een bos. Behalve zijn grootvader (van wie Todd het huis erfde) heeft niemand het er langer dan een paar weken uitgehouden, want het spookt er. Todd gelooft niet in spoken, maar als kijker zien we door de ogen van Indy dat er een verdorven entiteit aanwezig is. Dat geeft aanleiding tot een aantal jumpscares die hun effect niet misten in de zaal. Het einde is gruwelijk, zoals het hoort in een horrorfilm, maar het is ook heel geloofwaardig, zeker als je je inleeft in de leefwereld van Indy.
De regisseur maakte verschillende kortfilms ter voorbereiding van de langspeelfilm. Een van die kortfilms werd vertoond op een festival waar Indy de prijs van beste acteur won, voor alle menselijke acteurs. Dat is helemaal terecht, want de Indy is de meest fotogenieke hond die ooit op het witte doek verscheen.
Om Indy tot zijn beste acteertalent te inspireren, namen zijn baasjes, de regisseur en zijn vrouw, zelf vaak de rol van de menselijke acteurs op, net name in de scènes waarin hun gezicht niet te zien is. De meeste scènes waarin hond en mens tegelijkertijd te zien zijn werden apart opgenomen, eenmaal met Indy, daarna met een echte acteur. Het samenvoegen van de beelden gebeurde achteraf. Ook de duistere belichting werd voor een groot stuk na het filmen gerealiseerd.
Het resultaat is verbluffend goed. Ik gaf de film een score van 4.5 / 5.
Andrew Scott selecteerde 6 kortfilms:
Dat was een heel goede selectie; samen zeker 4 / 5 waard. Ook leuk was dat we er van sponsor Redbreast gratis een whiskeycocktail, popcorn en M&Ms bij kregen.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Jillian Bell
De jaren '80 brachten ons een reeks puberale sekskomedies van wisselende kwaliteit. Met 'Summer of 69' wil Jillian Bell het genre nieuw leven in blazen en ze slaagt daar wonderwel in, al is de film wel heel erg schatplichtig aan 'Risky Business', de film uit 1983 waarin een jonge Tom Cruise alleen thuis is, een prostituée laat komen, haar niet kan betalen en vervolgens het huis van zijn ouders als bordeel gebruikt om zijn schuld af te lossen.
De tijden zijn uiteraard veranderd en daar is in 'Summer of 69' (een klein beetje) rekening mee gehouden: het hoofdpersonage Abby is enig kind en dochter van rijke ouders. Ze gaat naar Saint Bernadette's, een elitaire privéschool waar nog echte nonnen rondlopen en alle leerlingen een uniform dragen. Ze heeft een crush op Max, maar die heeft al sinds de lagere school een relatie met Mercedes. Abby's ouders gaan op reis in de week waarin ze 18 wordt. Ze heeft het huis voor zich alleen en het is ook de laatste week dat ze samen met Max op school zit. Tot haar grote vreugde loopt net op dat moment de relatie van Max met Mercedes op de klippen. Abby ziet haar kans schoon om Max voor zich te winnen. Wanneer ze hoort dat 69 Max' favoriete standje is, huurt ze een stripster in om haar de seksuele voorlichting te geven die ze op de nonnenschool niet kreeg. Santa Monica —zo heet de stripster— gaat op het voorstel in wanneer ze hoort dat ze op die manier de 20.000 dollar kan verdienen die broodnodig zijn om de stripclub waar ze werkt te redden. De 'moeder overste' van de club heeft zich immers in de schulden gewerkt en als ze die niet binnen de week terugbetaalt, komt de club in handen van een nieuwe, creepy eigenaar.
Het verhaal is totaal van de pot gerukt en zeer ongeloofwaardig, maar laat dat de pret niet drukken. Jillian Bell heeft met 'Summer of 69' een komedie gemaakt die constant op de lachspieren werkt. Bovendien heeft ze met Sam Morelos als Abby een actrice gecast die ontwapenend charmant is, zowel op het doek als in het echt. Als ik het voor het zeggen had in een bioscoop, dan programmeerde ik een 'double bill' samen met 'Risky Business' zodat wie het origineel van de befaamde solo niet kent, de versie van Abby kan vergelijken met het origineel. Ik ben ervan overtuigd dat zo'n dubbelvertoning een zomerhit zou kunnen worden.
'Meerwaardezoekers' zullen het misschien niet met me eens zijn, maar ik geef deze film met veel plezier 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Nicholas Clifford
In 'Groundhog Day' herbeleeft Bill Murray schier eindeloos dezelfde dag om Andie McDowell voor zich te winnen. Zoveel tijd heeft Minnie niet, ze krijgt maar een beperkt aantal pogingen. Zij wil op oudejaarsavond bij de overgang van 1999 naar Y2K haar ex-vriend Joe terugwinnen. Ze ontdekt dat ze de avond kan 'resetten' dankzij een fles tequila van het merk 'Urine van de duivel' —eigenlijk is het Mezcal; dat is een running gag in de film. Telkens ze een slok van de fles neemt, staat ze opnieuw aan de deur die door Joe geopend wordt bij de aanvang van het feest. Zoals te verwachten valt, verloopt niets zoals ze hoopt, terwijl de inhoud van de fles zienderogen slinkt. Bij elke herhaling komt ze meer te weten over haar vrienden en het is verfrissend te zien hoe de film een aantal typische romcomclichés vermijdt.
Mijn score: 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Jing Ai Ng
De openingsscène is fantastisch: een onschuldig uitziend Chinees meisje heeft een schilderij geërfd van haar tante. Ze weet absoluut niet wat voor meesterwerk ze in handen heeft en contacteert een schimmige kunsthandelaar die gretig is om het schilderij voor een mooi prijsje in handen te krijgen. Alleen: het schilderij is namaak en het meisje is niet zo onschuldig als ze lijkt. Coco heeft samen met haar broer Raymond, die gespecialiseerd is in het vervalsen van documenten, vanuit Miami een business opgezet in het creëren van nieuw werk van oude Amerikaanse meesters.
Hun activiteiten blijven niet onopgemerkt. Emily, een FBI-agente van Chinese afkomst. gaat naar Miami om te onderzoeken wie verantwoordelijk is voor de toegenomen gevallen van namaak. Je merkt dat ze een grote bewondering heeft voor de dader, maar ze wil hem (of in dit geval: haar) toch klissen. Tijdens de Q&A bleek dat de schrijfster/regisseur opgroeide in Miami waar slechts 2% van de bevolking van Aziatische oorsprong is. Het is dus geen toeval dat Emily vriendschap sluit met de moeder van Coco en Raymond, die totaal niets afweet van het handeltje van haar dochter en zoon. Als broer en zus plots een grote opdracht in de schoot valt, reageren beide daar heel anders op. Coco denkt dat de oude meesters trots zouden zijn op haar werk; Raymond laat vooral het geld rollen.
Het is heel verfrissend dat de regisseur afwijkt van de betrede paden. Ze doet ons, net als FBI-agente Emily, sympathie krijgen voor de hoofdpersonages, terwijl we weten dat we belogen worden waar we bij staan. Heel knap gedaan. Mijn score: 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Tyler Cornack
Het zit Doug Nelson niet mee. Hij wordt ontslagen als onderhoudsman van het aquarium in de lokale stripclub. Hij had één maal seks met een vrouw die de moeder van zijn dochter werd. Hij heeft schulden bij zijn drugdealer, die Doug samen met zijn zoon het leven zuur maakt. Het leven heeft geen zin meer voor Doug, maar net wanneer hij er een einde aan wil maken, ontdekt hij een gewonde zeemeermin. Dat is geen liefelijk wezen, zoals Ariel uit Disneys 'The Little Mermaid', maar een nogal monsterlijk wezen dat krijst en inkt spuwt. Doug neemt het wezen mee naar huis en verzorgt het zo goed hij kan, zelfs al reageert het eerder vijandig. Hij wordt zelfs een beetje verliefd op het monster. Dat is de premisse van een film die een aantal wendingen neemt die even hilarisch als tragisch zijn. Het gaat er bij momenten bloederig aan toe, maar de humor zorgt voor de nodige relativering.
Ik heb me best geamuseerd met 'Mermaid'.Mijn score: 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Jacy Mairs
Zomer 2003. Stevie wordt dertien. Ze woont in een trailerpark met haar jongere broertje en een moeder die steeds met een andere man thuiskomt. Stevie kijkt op naar de oudere Edie en ze doet er alles aan om bij Edies vriendengroep te horen, ook als dit ten koste gaat van haar beste vriendin Maria. Ze heeft ook een crush op Brad die een beetje een buitenstaander is in die groep. De zomer kabbelt verder zoals zomers dat doen op die leeftijd. Gaandeweg merkt Stevie dat Edies leven niet zo benijdenswaardig is als ze dacht.
Het leven op een trailerpark is heel authentiek in beeld gebracht en je weet dat er hoop is wanneer de school terug begint. De regisseuse groeide zelf op in de wereld van Stevie en slaagde erin uit de vicieuze cirkel te ontsnappen. Ik geef deze film 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Xander Robin
In 1992 vernielde orkaan Andrew een gebouw van een reptielenkweker. Daarbij kwamen 900 kleine Burmese pythons in het ecosysteem van de Everglades terecht. Het klimaat in Florida was ideaal voor dit uitheemse roofdier en de schattingen van hoeveel pythons er vandaag in de Everglades leven variëren tussen de vijftig- en vijfhonderdduizend exemplaren. De python wordt gezien als de grootste oorzaak van het verdwijnen van de biodiversiteit in de Everglades. Daarom wordt er elk jaar een Python Hunt georganiseerd, een wedstrijd waarin verschillende teams zoveel mogelijk pythons moeten vangen. Dat levert telkens spectaculaire pers op, al is er ook kritiek. Er zijn veel redenen waarom de inheemse diersoorten met uitsterven bedreigd worden: stijgend water, pesticiden, vervuilende industrie,... De python is een gemakkelijk 'zwart schaap' om de aandacht af te leiden van de andere mogelijke oorzaken.
In deze documentaire komen verschillende personages aan het woord die volgens de regisseur in het echt nog specialer zijn dan op het scherm. Het resultaat is een zeer omderhoudende film met veel humor: 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Grace Hughes-Hallett
Professor John Money van Johns Hopkins was een ster toen zijn onderzoek aantoonde dat een jongen opgevoed als een meisje een gelukkige vrouw kon worden (en omgekeerd), met name dat 'nurture' sterker was dan 'nature' op het gebied van gender. Dat onderzoek ranmelde echter langs alle kanten. Dr. Money manipuleerde de resultaten en daardoor verwoeste hij duizenden levens. De tweeling waar hij zijn onderzoek op baseerde, pleegde zelfmoord.
'The Secret of Me' is het verhaal van Kristi die ontdekt dat zij niet geboren werd als meisje. Sterke documentaire: 4 / 5!
[Letterboxd | IMDB] 2025, Mimi Cave
De titel verwijst naar een stadje in Michigan dat lijkt op een Disney-versie van Nederland met alles erop en eraan: molens, tulpen, klompen... In de bars weerklinkt zelfs muziek van Rob de Nijs en Wim Sonneveld. Hé, die wereldopbouw is heel geslaagd, dachten we, maar terwijl we in de rij stonden voor een andere film, hoorden we van mensen uit Michigan dat dergelijke gemeenschappen bestaan. Als we hen mogen geloven dan is het echte Holland, MI heel accuraat weergegeven in de film.
Hoe dan ook: in dit Holland vinden we de familie Vandergroot terug. Vader Fred is een gerespecteerd oogarts; moeder Nancy is lerares huishoudkunde en perfecte huisvrouw; zoontje Barry is wat opstandig tegenover zijn moeder en kijkt op naar zijn vader met wie hij een hobby deelt. Op elk vrij moment trekken vader en zoon zich terug in hun man cave waar ze met treintjes spelen in een kamerbreed landschap dat haast minder artificieel lijkt dan het stadje waarin ze wonen. Fred leert zijn zoon hoe je het leven perfect onder controle kunt houden, als je het maar goed aanpakt. Holland is een veilige wereld, waar een vermiste oorring het grootste drama is dat je als gezin kan overkomen. Net die oorring zet iets in gang bij Nancy. Ze praat erover met de praktijkleerkracht, Dave, die als Mexicaanse vrijgezel een buitenstaander is in de gemeenschap. Ze begint zich ook vragen te stellen bij de vele meerdaagse opleidingen waarvoor haar man steeds vaker van huis weg moet. Ze is ervan overtuigd dat Fred een maîtresse heeft. Het tweetal gaat op onderzoek en plots zitten we in een heel andere film. De nachtmerries van Nancy, de chemie tussen haar en Dave, de geheimen van Fred,... Er zit heel wat verhaal in deze film en de acteurs brengen de evolutie van hun personages heel geloofwaardig over.
Dit is niet alleen een goeie film, het is ook een heel mooie film (al zitten er een paar gruwelscènes in): 4 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Chad Hartigan
Dit is een van de leukere romcoms die ik ooit zag. Het uitgangspunt is dan ook nogal speciaal. Connor is verliefd op Olivia, maar zij wil geen commitment. Olivia lokt Connor in een trio met de hun onbekende Jenny. Maar dan blijken zowel Olivia als Jenny zwanger te zijn. Dat zet een rollercoaster in gang die vol verrassingen zit.
Dit is een echte crowdpleaser, maar het zou best kunnen dat ik volgend jaar al vergeten ben wat er allemaal gebeurde: 3.5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Alex Scharfman
Het begon met een idee: wat als iemand in een ongerept gebied een eenhoorn aanreed? Vanuit dat idee begon de scenarist research te doen naar deze fabeldieren en al gauw kwam hij bij hun genezende krachten uit. De link naar de farma-industrie was vlug gelegd. Hij bedacht een vader, Elliot, en dochter, Ridley, op weg naar een afgelegen villa om er kennis te maken met de familie achter het farmaceutisch bedrijf waar hem een topfunctie wacht. Plots verschijnt er een beest op de weg: de eenhoorn uit de titel. Elliot is zo in paniek dat hij het dier afmaakt en in zijn wagen laadt. Maar is het wel echt dood? Als de gastheer de magische krachten van de eenhoorn ontdekt, verschijnen er meteen dollartekens in zijn ogen. Enkel Ridley beseft dat de wraak van een eenhoorn bloederig kan zijn.
De scenarist raakte zo in de ban van zijn verhaal dat hij besloot het zelf te regisseren. Hij wilde als 'regiedebuut' een film maken zoals de films die hij als kind zelf graag zag. Als voorbeelden noemde hij onder andere Steven Spielberg en John Carpenter, die hem in de jaren '80 zowel deden lachen als griezelen. Doordat hij voorheen actief was als producent en scenarist kon hij een pracht van een cast bijeenbrengen met grote namen zoals Paul Rudd, Jenna Ortega, Will Poultner, Richard E. Grant, Téa Leoni,... Daarnaast beschikte hij over een fantastisch team voor de special effects. Er werd zo weinig mogelijk CGI gebruikt, behalve om de nagemaakte eenhoorns levendiger te maken en voor de scènes die panoramisch waren.
Kortom: alle ingrediënten waren aanwezig om er een fantastische film van te maken. Technisch gezien is er niets aan te merken en ook de acteurs zijn goed op dreef, maar het resultaat was voor mij niet grappig genoeg om een komedie te zijn en niet griezelig genoeg om een griezelfilm te zijn. Als 'horrorkomedie' schiet 'Death of a Unicorn' voor mij tekort in vergelijking met de voorbeelden uit de jaren '80, zelfs al waren de special effects toen veel minder goed. Ik stoorde me ook aan het melige 'happy end' dat je van heel ver ziet aankomen: de slechteriken gaan dood; de goeie overleven, zelfs al verdienen ze dat niet volledig.
Desalniettemin denk ik, op basis van de reacties van het publiek, dat de film een kaskraker zal worden: 3.5 / 5 omdat hij zo knap gemaakt is.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Ronan Corrigan
Vier online vrienden maken er een sport van scammers te scammen. Op een dag hacken ze 'voor de fun' ook een crypto-account van een internetpersoonlijkheid die op negentienjarige leeftijd miljonair werd en die nu op arrogante wijze een miljardenbedrijf leidt. Ze weten dat hij ergens een wallet heeft met 24M, maar ze stelen 'slechts' 100K uit een andere portefeuille, in de veronderstelling dat de tycoon het toch niet zal merken. Indien hij dat toch doet, dan gaan ze ervan uit dat ze alle sporen gewist hebben die naar hen kunnen leiden. Dat is een grote misrekening, merken ze al gauw.
Het verhaal steekt leuk ineen en de jonge acteurs spelen hun rol uitstekend. Echter... ik zeg dat niet vaak, maar door de manier waarop alles in beeld is gebracht, had ik deze film liever op tv gezien. De desktop van een computerscherm 'bigger than life' op een groot scherm zien, zorgde bij momenten voor duizelingen. Het wisselen van vensters is realistisch, maar het deed wat afbreuk aan de kijkervaring. Desalniettemin vond ik LiveHack op zijn geheel best wel een leuke film: 3.5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2024, Lorcan Finnegan
Ik weet niet wat te zeggen over deze film, behalve dat het een film is met Nicholas Cage. Als je niet weet wat ik daarmee bedoel, dan is dit waarschijnlijk geen film voor jou; weet je het wel, dan zal niets van wat ik hier schrijf je van mening doen veranderen. Je weet dat je een slechte film kunt verwachten, maar je wil hem toch zien en je zal je dat achteraf niet beklagen omdat je precies kreeg wat je verwachtte.
Nicholas Cage is The Surfer, een man wiens huwelijk op de klippen is gelopen, maar die zijn leven weer op de rails wil krijgen. De eerste stap die daarvoor nodig is, is de aankoop van het huis waar hij opgroeide. Wanneer hij er met zijn zoon naar toe rijdt, beschouwen de buurtbewoners hem als een buitenstaander en wordt hij weggejaagd. Hij komt echter zonder zoon terug en ondergaat pesterijen die van kwaad tot erger gaan. Het scenario is extreem ongeloofwaardig, maar wie trekt zich daar iets van aan? Dit is per slot van rekening een Nicholas Cagefilm. Er is een eenvoudige boodschap: als je een man bent en je wil iets, dan moet je bereid zijn daarvoor te lijden. De vraag is: wat wil Nicholas Cage nu echt? En weet hij dat zelf wel?
Dan toch maar een 3 / 5 voor deze film.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Leni Huyghe
Na een relatiebreuk komt Julia vanuit Londen terug naar België. Ze gaat in Brussel werken voor Annabelle van het casting bureau 'Real Faces'. De film volgt twee nieuwe, kortstondige (niet-romantische) relaties.
Julia krijgt totaal geen steun van Annabelle die op cruciale momenten telkens een belangrijk telefoontje moet beantwoorden. Het is ook onduidelijk of Julia's contract uiteindelijk getekend raakte. Julia laat het allemaal gebeuren en bereikt haar dieptepunt wanneer ze na een oudejaarsavondfeestje met hem in bed belandt. Voor mij onbegrijpelijk, maar de 'walk of shame' waarbij ze met haar gouden laarzen uit de woonst van David vertrekt en door een verlaten Brussel wandelt, is een sterk beeld. 'Walk of Shame' was volgens mij een betere titel geweest voor deze film. Op het einde hoop je dat Julia een ruggengraat gekweekt heeft, maar je wil er je hand niet voor in het vuur steken.
Hoewel dit op het eerste gezicht een zeer persoonlijke film lijkt (en het ook wel is), hoor je de jury van de subsidiërende instanties de verschillende checkboxen afvinken die een Vlaamse/Brusselse film 'subsidieerbaar' maken. Dat gevoel heb ik ook bij de films van Bas Devos (Here, 'Ghost Tropic), Christina Vandekerckhove ('Milano'), Eva Cools ('Cleo'),... Dat klinkt als een compliment, maar is het niet echt. Begrijp me niet verkeerd 'Real Faces' is met veel liefde en ambacht gemaakt. Er is veel verwezenlijkt met een beperkt budget. Toch kon ik me niet ontdoen van de indruk dat de film niet alleen 'dankzij' maar ook 'omwille van' de subsidies geworden is wat hij is.
Ik gaf de film een score van 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2024, Andrew DeYoung
Craig heeft een vrouw die net kanker heeft overwonnen en een zoon van zestien. Hij heeft een goede job en zijn leven is opnieuw voorspelbaar geworden nu zijn vrouw een jaar 'kankervrij' verklaard is. Zo heeft hij het graag, want hij is niet meteen een sociaal iemand. Dat verandert echter volledig wanneer hij zijn nieuwe buur Austin leert kennen. Austin is weerman en veel avontuurlijker dan Craig. Voor de eerste keer in zijn leven heeft Craig een 'volwassen vriend', maar zijn gedrag is nogal onaangepast, waardoor Austin de vriendschap beëindigt.
Ik zag deze film met een Amerikaans publiek dat bij momenten heel hard lachte. Het is inderdaad een film met veel humor, maar ik voelde soms plaatsvervangende schaamte, want lachen met iemand die 'anders' is, vind ik niet altijd OK. Deze film zoekt (naar mijn mening) te vaak de grens op tussen 'lachen om' en 'lachen met' (maar misschien ligt dat aan mij; het is niet mijn soort humor). Mijn score: 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Paul Feig
Dit is een sequel op 'A Simple Favor' en volgens Letterboxd heb ik die eerste film minder dan twee jaar geleden gezien. Ik herinner me vaag nog de personages, maar ik herinner me echter niets meer van het verhaal.
Ik vrees dat deze tweede film net zo memorabel zal zijn als de eerste. Het zal zelfs geen twee jaar duren vooraleer ik vergeet wat er allemaal gebeurde. Dit is puur entertainment: een van de pot gerukt mysterie dat zich in vele bochten wringt, nu eens heel voorspelbaar, dan weer heel ongeloofwaardig. Nu en dan een geslaagde mop, iets vaker een minder geslaagde, tenzij je je hersenen even op nul zet.
De acteerprestaties maakten veel goed, dus toch nog 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Flying Lotus
Riya wordt wakker in een ruimtestation op de planeet 'Ash' die misschien ooit de nieuwe aarde kan worden. Ze lijdt echter aan geheugenverlies en ontdekt dat alle andere bewoners van het station ofwel verdwenen, ofwel op bloederige wijze vermoord zijn.
Dan duikt Brion op. Hij bleef achter in een satelliet die rond Ash draait en van waaruit hij een oogje in het zeil moet houden. Ondertussen komen bij Riya flarden van herinneringen terug. Ze vreest dat zij de moordenares is, maar waarom? Dat vertellen zou de film al te zeer spoilen.
De ene twist volgt de andere op en er wordt naar een echt gore-fest toegewerkt. Het resultaat is een horror-SF film die vroeger 'straight to DVD' zou zijn gegaan. De film wordt gered door de acteerprestaties en de beklemmende muziek. Het scenario is helaas niet bijster origineel. We hebben dit allemaal al eerder gezien.
Toch nog een krappe 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Jess Varley
Bij haar terugkeer naar de aarde raakt de capsule van astronaute Sam Walker doorboord door een onbekend voorwerp. Sam is gewond en wordt na een korte quarantaine ondergebracht in een afgelegen huis waar ze overdag fysieke trainingen moet ondergaan onder toezicht van NASA. 's Nachts wordt ze helemaal alleen gelaten en dat vond ik heel vreemd. De enige reden die ik kon bedenken, is dat dit goed uitkwam in het scenario. Nacht na nacht gebeuren er immers rare dingen in en rond het huis. Sam raakt ervan overtuigd dat ze door een alien belaagd wordt, maar toch komt er niemand haar gezelschap houden. De vreemde entiteit die haar belaagt, zorgt voor thrillermomenten die haaks staan op de uiteindelijke ontknoping die refereert naar E.T.
Dit is typisch een film die je uit verveling op een streaming platform bekijkt. Ik denk niet dat het verhaal me zal bijblijven: 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Gemma Blasco
Alex(andra) wordt verkracht op een feestje. Dit gebeurt volledig in het donker. We horen het allemaal gebeuren bij het zien van een zwart scherm. Dat zet meteen de toon voor wat een krachtige film belooft te zijn, maar helaas is de structuur van wat volgt te rommelig en duurt de film een half uur te lang. De enige aan wie Alex over de verkrachting vertelt, is haar broer Adrián. Die gedraagt zich bijna alsof hijzelf verkracht is. Broer en zus gaan helemaal anders met de situatie om. Alex kanaliseert haar emoties in het theater waar ze tot haar eigen verrassing de hoofdrol in Medea krijgt. Adrián wil vooral weten wie de dader is.
Er zitten heel goede momenten in de film, zoals het feest waarop Alex opeens beseft wie de dader is, maar die momenten zijn helaas te schaars, vandaar mijn score: 3 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Alex Ullom
De insteek van 'It Ends' doet heel erg denken aan de serie 'From': vier jongeren beginnen aan een autorit waar geen einde aan lijkt te komen. Ze rijden door een bos waar geen ontvangst is en telkens wanneer ze stoppen, worden ze na anderhalve minuut belaagd door een horde mensen die iets dieper in het bos liggen te wachten. Hun benzine raakt niet op. Honger hebben ze niet.
Elk van de vier reageren ze anders op deze bevreemdende situatie. Wat er met hen aan de hand is, weten ze niet. Zijn ze dood en bevinden ze zich in de hel? Zo ja, wat hebben ze misdaan om dat lot te verdienen?
Als kijker komen we ook nooit te weten hoe de vork in de steel zit. De premisse van het verhaal is goed, maar het gaat te traag vooruit. We delen we steeds meer de frustratie van de inzittenden van de wagen. Op een bepaald moment is het verhaal gedaan en daar staan we dan... niet veel wijzer over wat we net gezien hebben.
Mijn score: 2.5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Aaron Silverstein
Disclaimer: Ik was waarschijnlijk te moe om deze film te appreciëren.
Een alien komt op de aarde terecht door het lichaam van een mens (de 'husk') over te nemen. Het eerste lichaam voldoet niet, dus laat de alien dat lichaam onder een auto lopen om zo naar een ander lichaam te verhuizen. De missie van deze alien, Vel, bestaat erin een soortgenoot, Mauro, op te sporen die op zoek is naar een geheimzinnige formule, al is de bedoeling van dat onderzoek niet meteen duidelijk. Er zijn verschillende theorieën, maar pas op het einde kom je min of meer te weten wat de gevolgen van de formule zijn. Helaas gaat de film zo traag vooruit dat je tegen dan de interesse (en ook wel de draad van het verhaal) verloren hebt.
Er zijn nochtans een aantal goede momenten op te merken. De griezelige glimlach van de alien die zich als mens probeert te gedragen, doet heel erg denken aan ‘Smile’. Ook de filosofische bedenkingen van de zo goed als onsterfelijke alien over de zin (of zinloosheid) van het wel zeer korte leven van een mens, zijn interessant. De wereld zoals de alien hem ervaart, is ook totaal niet mooi. Op aarde leven is een straf voor Vel. Dit is een filosofisch essay waard.
De regisseur ging heel creatief om met het gebrek aan budget: om met de buitenaardse opdrachtgever in contact te komen, volstaat het dat Vel met potlood cirkels tekent in een schrift tot we een lichaamsloze entiteit zien verschijnen. Zo zitten er nog wel een aantal leuke vondsten in de film. Als geheel duurde ‘The Infinite Husk’ echter veel te lang voor de ‘hoeveelheid verhaal’. Er werden ook te veel dingen onnodig onduidelijk gehouden. Mysterie mag er zijn, maar van mysterie om het mysterie hou ik niet zo. Mijn score: 2 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, Pete Ohs
Een vriendin van de regisseur huurde een groot huis in bosrijk gebied met de bedoeling er zo veel mogelijk films te draaien. Dit 'teekverhaal' is er één van.
Het idee ontstond door een waarschuwing voor teken die ervoor zorgde dat de regisseur wel wilde, maar niet durfde, de natuur in te gaan. Twee weken later was de film ingeblikt. Het verhaal ontstond ter plekke, op basis van toevalligheden. Zo wordt het feit dat één van de actrices de eerste dagen ziek was, gebruikt in het script. Er is nog een redelijk goed verhaal uit dit experiment gekomen, maar je merkt dat het geheel met haken en ogen aan elkaar hangt
Ik werd er niet warm van: 1.5 / 5.
[Letterboxd | IMDB] 2025, José María Cabral
'42nd Street in Capotillo (Dominicaanse Republiek) is een fantastische broeihaard voor Urban Art en innovatieve muziek. Laat je onderdompelen in de teteo, een dansfeest dat eindeloos lijkt door te gaan,' zo luidt het.
Sorry hoor, maar de kunst en de muziek die ik in de film te zien en te horen kreeg, vond ik niet bepaald inspirerend of innovatief, eerder luid, chaotisch en irriterend. Het dansen met de 'grimassen', het jongleren met scheermesjes op de tong... Het is goed in beeld gebracht, maar het ziet er allemaal cliché uit (en niet weinig gemanipuleerd door Demetal). Er is weinig origineels aan wat in deze buurt geproduceerd wordt, vooral als je weet hoe alles over het verheerlijkte leven in en rond 42nd Street draait rond de alomtegenwoordige drugs. Denk de drugs weg en 42nd Street is gewoon een troosteloze achterbuurt.
Net zoals er een markt is voor drugs, is er vast een publiek voor deze film. Ik behoor echter niet tot dat publiek (en nog minder tot die markt). Kunst en innovatie is zoveel interessanter zonder stimulerende middelen. Vandaar mijn score: 1 / 5.
Ik gaf twee films een 5 op 5. Het zijn allebei films die ik wel nog eens opnieuw zou willen zien. De top 5 wordt volledig gemaakt met 3 films waaraan ik 4.5 op 5 gaf. Ook dat zijn stuk voor stuk aanraders. Daarna heb ik een grote groep van 8 films (en een selectie van kortfilms) die ik ook zeer goed vond, al zitten er daar misschien een paar tussen waarvan mijn oordeel iets te subjectief (en daardoor te mild) is. Ik gaf 3 films een score van 3.5, wat voor mij 'beter dan gemiddeld' is. 7 films kregen 3 op 5 omdat ik ze eerder middelmatig vond. Van 4 films dacht ik: wat zit ik hier te doen? Ik had die evengoed kunnen overslaan.
Al bij al hebben we dus een mooie selectie van films gezien, al waren het er (zoals ik gisteren uitlegde) in totaal veel te weinig om van een volwaardig filmfestival te kunnen spreken. Als we kijken naar de prijzen die door de jury werden uitgedeeld en naar de publieksprijzen, dan merken we dat we veel van de films misten die gelauwerd werden. Dat is jammer. Als we, zoals op vorige SXSW-edities meer films hadden kunnen zien, dan hadden we vast meer pareltjes van 4.5 of 5 op 5 kunnen zien.