2019-01-31
Drie verhaaltjes

Drie weken vlogen weer voorbij, dus heb ik ook nu weer drie verhaaltjes die ik voor de wekelijkse schrijvenonline.org opdracht schreef. Maar voor ik die op jullie loslaat, een update van het schrijfwedstrijdenfront. Het fantasy verhaal dat ik voor de Godijn Publishing Nachtwakers wedstrijd haalde de selectie niet. Dat gaat terug de trommel in. Ik heb ondertussen wel al verhalen ingediend voor het Festival van het Landschap, de VAK Schrijfwedstrijd Moeder, de Voorleesverhalenwedstrijd van de Lieve Hart uitgeverij en de LetterRijn verhalenwedstrijd.

Wat de schrijvenonline.org opdrachten van de voorbije drie weken betreft, heb ik drie stukjes die totaal verschillend zijn van elkaar. Eentje dat bijna journalistiek is, eentje dat bedoeld is als een trap in de ballen, en eentje dat ik zou omschrijven als maatschappijkritische SF.

Hier gaan we:

16 JANUARI

Opdracht: In het bos

Schrijf een scène vanaf het moment dat het personage iets ziet liggen in een bos.

Maak de volgende zin af: Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik …

Aantal woorden: maximaal 300

Inzending: Paradise inferno

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik wat ik rook: ik bevond me aan de rand van een bomenkerkhof waar verkoolde stompjes als graven naast elkaar in de as stonden. Hier had de vlammenzee het paradijs tot een hel gemaakt.

Het vuur had de strijd pas opgegeven toen het eindelijk begon te regenen. Drie weken lang viel er bijna elke dag wat neerslag uit de lucht. Een mirakel! Zelfs in een normaal jaar was dat zeer uitzonderlijk in dit gedeelte van Californië. Nieuw en fris groen piepte hier en daar hoopvol uit tussen het grijs, wat het geheel een surrealistische toets gaf.

Die onwezenlijke ervaring had hetzelfde shockeffect op me als het bericht dat mijn beste vriend anderhalve maand geleden op Facebook plaatste:

9 november 2018 - Wie heeft mijn vader Julian (88 jaar oud) en zijn hond Jack gezien? Hij werd op 8 november geëvacueerd uit het Feather Canyon Retirement Home in Paradise (Californië) om de #Campfire bosbrand te ontvluchten. Mocht iemand hem gezien hebben, gelieve dan contact met mij op te nemen.

De chaos was enorm geweest. De 120 bejaarden die samen met zijn vader in het rusthuis verbleven, waren ondertussen allemaal terecht. Alleen de vader van mijn vriend bleef vermist. Pas twintig dagen later werd de horror van het niet-weten vervangen door de horror van het weten:

28 november 2018 - Met bodemloos verdriet informeer ik jullie hier en nu dat de stoffelijke resten van mijn vader definitief geïdentificeerd zijn door een DNA-test. Na de wekenlange onzekerheid domineert nu de gruwel over hoe hij stierf mijn hart.

De totale dodentol van de Camp Fire bosbrand in Paradise, CA bedroeg uiteindelijk 86 mensen. De vader van mijn beste vriend was daar één van.

23 JANUARI

Opdracht: Maak het niet mooier dan dat het is

Dicht op de huid schrijven houdt in dat je de dingen laat zien zoals ze zijn. Dat kan in al hun schoonheid zijn, maar ook in hun gruwelijkheden. Dat geldt voor alle genres. Een onrealistisch erotische scene haalt de lezer uit een verhaal, maar een knullige moordscene doet een thriller ook geen goed.

Eigenlijk moet geweld, passie en angst je als schrijver net zo gewoon zijn als een gezellig bakje koffie, zonder dat het ongeloofwaardig wordt

Opdracht: Je staat in de douche, en je hoort een vreemd geluid in de slaapkamer. Wat is er aan de hand? Schrijf de scene af (max 500) en ga het extreme niet uit de weg. Maar.... houd het wel realistisch.

Inzending: Douche

’Huilen doe je het best onder de douche, meisje,’ zei mama Thea altijd, ’dan val je er niemand mee lastig.’

Ik laat mijn tranen de vrije loop terwijl het warme water over mijn lichaam stroomt. Ik hoef niet in de spiegel te kijken om te weten dat mijn lichaam bont en blauw is. Alles doet pijn.
Douchen doet pijn, maar het loutert.
Ik sta te trillen op mijn benen en voel hoe mijn blaas zich ledigt. Urine verdwijnt in de afvoer samen met een restje sperma.
`Geen lullenmuts voor mij, juffie,’ had hij me toegesnauwd voor hij me pakte. Hoe kon ik zo dom zijn dit te laten gebeuren? Ik had geen verweer.

Hij klonk beschaafd toen hij me opbelde voor een afspraak. Hij zag er charmant uit voor de videofoon. Ik liet hem binnen en hij betaalde correct en zonder zeuren.
Hoe had ik kunnen weten dat hij zo hardvochtig zou zijn in bed? Ik vloek op mezelf. Waarom liet mijn mensenkennis me vandaag in de steek?
Ik heb veel zin om mijn volgende klant af te bellen, maar ik weet hoe mama Thea daarover dacht: ’Dit hoort bij de job, meisje, dus hou op met zeuren en maak je mooi.’

Ik moet sterk zijn. Mama Thea is verleden tijd. Ik werk zelfstandig nu. Voortaan kies ik mijn klanten zelf. Natuurlijk zal ik fouten maken, maar het zullen mijn fouten zijn.
’Die man komt hier nooit meer binnen!’ roep ik zo luid als ik kan. Als een gewond dier gooi ik er nog een langgerekte schreeuw tegenaan tot mijn keel ook vanbinnen rauw aanvoelt. Het water likt mijn wonden. Ook dit gaat voorbij.

Mijn volgende klant is een vaste klant, weet ik. Ik ken hem; het is een schatje. Ik moet me mooi maken, al was het maar voor hem. Ik draai de kraan dicht en stap uit de douche. In de aangedampte spiegel zie ik enkel een schim van mezelf.
Ik maak van één handdoek een tulband; ik drapeer een andere rond me als een jurkje. Mijn tepels zijn murw geknepen; alles schuurt wanneer ik beweeg.

Opeens hoor ik een vreemd geluid in de slaapkamer. Het is net een haan die kraait.
’Een ringtone!’ besef ik, en ik ga op het geluid af. Onder de bank waarop hij zijn kleren wierp, vind ik zijn GSM.
’Thuis,’ lees ik op de display. Dat is vast zijn vrouw die belt. Na de pijn, de woede en de aanvaarding, voel ik nu een nieuwe emotie: wraak.
Ik maak vlug een belofte aan mezelf: ’Als de haan nog drie keer kraait, verraad ik hem!’

30 JANUARI

Opdracht: Toekomst

Het nieuwe jaar is alweer bijna een maand oud. Ieder jaar brengt nieuwe mogelijkheden en wie weet wat er dit jaar op stapel staat? In de toekomst is niets onmogelijk. Schrijf een verhaal van max. 600 woorden bij de bijgaande afbeelding. Je hoeft niet in een bepaald genre te schrijven want ook voor de opdracht geldt; alles is mogelijk.

[Merk op: de afbeelding toont een bos bij volle maan. Op de achtergrond hangen twee Ufo's in de lucht. In het bos staat een lichtbron op een soort standaard.]

Inzending: Anates Ex Machina

Iedereen weet waar hij zich bevond en wat hij aan het doen was toen de eerste nieuwsberichten van de komst van de Ufo’s verspreid werden. De gigantische schotels verschenen op twaalf plaatsen tegelijkertijd in het luchtruim: Los Angeles, New York, Buenos Aires, Brasilia, Londen, Parijs, Berlijn, Moskou, Beijing, Seoul, Tokyo, Sidney.

Zien was geloven. Ik zag, maar geloofde niet. Ik wist wel beter. Ik had het idee geleverd voor de projectoren die deze illusies creëerden. Ik had de technologie gebouwd die dit bedrog mogelijk maakte. Ik was medeplichtig aan dit sterke staaltje van fake news.

Ik schreeuwde het uit op mijn website: “Levensechte hologrammen doen Moeder Aarde op haar grondvesten daveren.” Nog geen tien minuten later werd mijn site offline gehaald en was ik vogelvrij verklaard. Gelukkig had ik dit voorzien. Ik koos één van de vele valse identiteiten die ik speciaal voor deze noodsituatie had aangemaakt. Ik dook onder in een bos in een hutje waar de overheid niets van wist. Ik had er alles wat ik nodig had om het verdere verloop van de gebeurtenissen te volgen.

“Wij komen in vrede,” zeiden de aliens.
“Wij komen orde op zaken stellen voor het helemaal verkeerd loopt met jullie planeet,”was hun boodschap.

Daar had de mensheid wel oren naar. De komst van de buitenaardsen was de oplossing voor al onze zorgen. Alle wapens zwegen op slag; gedaan met oorlog! Er was sprake van technologie die klimaatproblemen, honger en ander leed uit de wereld zou verhelpen! Geen religieuze twijfels meer: de aliens hadden God gezien; Hij sloeg zowaar een mea culpa voor de eeuwenlange verwaarlozing!

Deze beloftevolle aankondigingen waren zo overweldigend dat kritische vragen onverbiddelijk in de kiem gesmoord werden. Waarom vertoonden de aliens zich enkel aan de presidenten van China, Rusland en de Verenigde Staten? Waarom kozen ze net deze wereldleiders als hun spreekbuis?

Dag na dag arriveerden er nieuwe Ufo's boven de grootste wereldsteden.
Activisten waarschuwden mensen op straat: “Als iets te mooi is om is om waar te zijn, is het dat ook.” Dissidenten riepen op onze ogen niet te geloven.
Veel succes hadden deze enkelingen niet. Het fake news waardoor de massa alles voor waar aannam wat de leiders van China, Rusland en de VS beweerden, was veel geloofwaardiger dan de cynische werkelijkheid. Wie niet mee ging in de wereldwijde illusie werd opgepakt en afgeschilderd als een gek die geloofde in complottheorieën.
Ik zag met lede ogen toe hoe online netwerken van verzet werden afgesneden van het internet. Ik weerstond de verleiding contact te zoeken met mogelijke medestanders. Het kwam er op aan uit de handen van de overheid te blijven en te wachten tot er Ufo’s in het buurt van mijn schuilplaats zouden verschijnen.

Ik wist dat die dag zou komen, en eindelijk kwam die dag. Ik zag mijn kans schoon. Vanuit mijn hutje in het Zoniënwoud kon ik met mijn telescoop vanop veilige afstand het toestel spotten dat een paar Ufo’s boven Brussel projecteerde. Ik wist perfect hoe die machines werkten; ik had er zelf de blauwdrukken voor getekend. Ik nam een GSM die bij geen enkele provider geregistreerd was en opende de app die ik voor dit doel geschreven had. Tot mijn grote vreugde bleek ik met het netwerk van de projector te kunnen connecteren.

***

Vergeet de Zapruder tape waarop de moord op Kennedy werd vastgelegd. Vergeet de iconisch geworden beelden van de Boeing 767 vliegtuigen die eerst de ene, dan de andere van de tweelingtorens doorboorden. Vergeet de filmpjes van het verschijnen van de Ufo’s bij de Aankomst. Die opnames verdwijnen allemaal in het niets vergeleken met wat de mensheid zag op de dag dat die imposante en machtige Ufo’s één voor één veranderden in reusachtige, maar onschuldige, zwevende, gele badeenden.

Topics: kortverhalen / short stories