2023-12-09
Bespreking: J'aime la vie
J’aime la vie is in de eerste plaats een zeer herkenbare film waar je perfect met de hele familie naatoe kan. Ik schrijf dit niet omdat ons eigen gezin ervaring uit de eerste hand heeft met een van de thema’s in de film —het hoofdpersonage Mira krijgt te horen dat ze kanker heeft— maar omdat er heel veel situaties in voorkomen die iedereen wel eens heeft meegemaakt —leuke en minder leuke.
Het verhaal? Mira is de alleenstaande moeder van Sam. Ze heeft geen zo'n vrolijke jeugd gehad. Haar eigen, ook alleenstaande moeder werd haar drie kinderen ontnomen omdat ze hen verwaarloosde. Daardoor werd de familie uiteengerukt. Mira heeft nog altijd contact met haar jongere broer Mario die in een voorziening voor begeleid wonen verblijft. De band met haar oudere broer Rocco is verbroken. Wanneer ze het slechtste nieuws krijgt dat een mens kan krijgen, besluit ze een meerdaagse uitstap naar de Ardennen te organiseren om de hele familie terug bijeen te brengen.
Zelfs in de beste families komen daar gegarandeerd ruzies van, en dat gebeurt dan ook hier: tussen moeder Christiane en dochter Mira, tussen broer Rocco en zijn zus, en zo voort. De gemakkelijk te onderschatten Mario blijkt vaak de slimste te zijn van de bende, Rocco's liefje Emmy zorgt voor de nodige onwapenende humor, en dan is er ook nog Sam als bindende factor van de familie.
De film gaat vooral over leren accepteren: enerzijds over de moeilijke aanvaarding van de vieze ziekte die kanker is, anderzijds over het aanvaarden van mensen zoals ze zijn, want het leven is te kort om ruzie te blijven maken. Als dat geen mooie kerstboodschap is...
Janne Desmet (Mira), Jurgen Delnaet (Rocco), Greet Verstraete (Emmy), Bert Dobbelaere (Mario) en An Olaerts (Christiane) spelen de pannen van het dak, maar de show wordt pas helemaal gestolen door de jonge Mattias Busschaert (Sam) die een zeker niet evidente rol op zich nam.
Dit is de eerste langspeelfilm van de West-Vlaamse Gentenaar Mathias Sercu (onder andere bekend van Marsman en Chantal) die heel veel van zijn persoonlijke leefwereld in het scenario stopte dat hij niet alleen schreef, maar ook regisseerde. Verwacht zeker geen tearjerker, dit is een echte feelgood movie. Het einde is niet zeemzoeterig zoals je vaak in Amerikaanse films ziet, maar je zal de zaal wel met een warm gevoel verlaten. Ga niet te vlug weg: blijf zeker zitten voor de prachtige ingetogen versie van J’aime la vie gezongen door Hannelore Bedert.
Allen daarheen voor wat licht in deze donkere decembermaand!
Entreprenerd
Wintercircus
Blog
- 2024-10-27:
Eindelijk: het antwoord op mijn open brief aan Stad Gent - 2024-10-10:
De leugen van Watteeuw - 2024-09-16:
Wijkmobiliteitsplan: Signalen #3