2022-04-27
Hoe de Belgische burgerbevraging mij deed beseffen dat ik een separatist ben

Ik lees veel kritiek op de burgerbevraging Een land voor de toekomst van de federale overheid. Zelf heb ik ze helemaal ingevuld, dus kan ik voor mezelf oordelen hoe terecht die kritiek is.

Ik doe even een greep uit het aanbod:

Ik heb zelf nog een bijkomende vaststelling gedaan die ik tot nu toe nog nergens online gezien heb. Hoewel ik vroeger warm noch koud werd over de vraag of België als land moest blijven bestaan, dan wel gesplitst worden, heeft deze burgerbevraging van mij een overtuigd separatist gemaakt.

Dit zijn enkele van de vragen waar ik de wubbels van kreeg (je hoeft ze niet allemaal te lezen; het is OK als je na een paar vragen afhaakt):

Hoe meer ik over mijn mogelijke antwoorden op al deze vragen nadacht, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat er maar één oplossing is. Die oplossing is waarschijnlijk niet het antwoord dat de opstellers van de bevraging voor ogen hadden. Het lijkt erop dat "the powers that be" in ons land koorstachtig op zoek zijn naar wondermiddelen om de comateuze patiënt "België" tot leven te wekken. Hun vele vragen hadden bij mij echter net het averechtse effect. Ik vond na het bestuderen van al die vragen dat het hoog tijd is geworden om de "time of death" van België te noteren.

Ik ga jullie de exacte antwoorden die ik formuleerde op alle bovenstaande vragen besparen, maar ik wil wel even samenvatten tot welke conclusie ik ben gekomen.

Ik heb de wereld afgereisd en daardoor voel ik me in de eerste plaats wereldburger. Ik heb een Belgisch paspoort, maar Belg en Vlaming staan op een gedeelte laatste plaats wat mijn eigen definitie van mijn "identiteit" betreft. Het toeval heeft bepaald dat ik in België/Vlaanderen ben geboren en opgegroeid, maar er zijn een aantal andere landen waar ik me ook perfect thuis zou voelen. Als ik in België/Vlaanderen blijf wonen, dan heeft dat vooral te maken met het feit dat mijn familie niet mee wil naar het buitenland. Voor de rest had ik geen speciale gevoelens voor mijn vaderland/moederland.

Ooit vond ik het onzinnig om over een splitsing van België na te denken. België is al zo klein, het leek me absurd dat kleine land nog in kleinere entiteiten op te splitsen. Gaandeweg ben ik echter veranderd van gedacht. Als ik zie hoe België bestuurd wordt, dan besef ik: samenwerken lukt gewoon niet meer.

Ik word dit jaar 52 jaar en over de decennia heen heb ik gezien hoe in België twee verschillende werelden meer en meer van elkaar divergeerden. Ik geef even een paar voorbeelden:

Waarom zouden we de evidentie blijven ontkennen dat we in land met twee verschillende werelden leven? Als je, zoals ik, vaak vanuit het buitenland naar België kijkt, dan kan je niet anders dan jezelf de vraag stellen: "Hoe is het mogelijk dat dit één land is?"
Wanneer een niet-Belg me vraagt naar België, dan antwoord ik vaak: "Belgium is the land of the absurd."
Als dat een glimlach op de lippen van mijn gesprekspartner verschijnt, dan weet ik dat die snapt wat ik daarmee bedoel. Verrassend veel mensen in het buitenland weten dat er ooit 541 dagen nodig waren om een nieuwe regering te vormen. Als er een frons verschijnt, dan verwijs ik naar René Magritte.

Laat ons dus ophouden met te ontkennen wat na zovele ezelsdrachten van regeringsvormingen niet meer te ontkennen valt: België is als land onbestuurbaar geworden en we maken er ons in het buitenland alleen maar belachelijk mee. Het is tijd om de scheiding aan te vragen en goed na te denken over hoe we Vlaanderen en Wallonië van elkaar kunnen scheiden.

"Jamaar, het federale niveau zorgt voor schaalvoordeel," zeggen sommige politici.
Ooit geloofde ik hen, maar ik ben dat geloof verloren door de vaststelling dat er tijdens de Coronacrisis negen ministers van volksgezondheid waren die allemaal bevoegdheid opeisten, maar geen van allen verantwoordelijkheid aflegden. Ook de vaststelling dat de vier ministers van leefmilieu er niet in slaagden om tot een gezamenlijk standpunt te komen op een internationaal klimaatoverleg, sterkte me in die overtuiging. Er zijn veel te veel niveaus en veel te veel ministers, staatssecretarissen, ambtenaren en tutti quanti. Daardoor ontstaat de perceptie dat die vele niveaus en bevoegdheidsverdelingen niet in het leven geroepen zijn in het voordeel van de burger, maar puur om voldoende mensen aan "postjes" te helpen. Stop ermee!

"Jamaar, wat doen we dan met de staatsschuld?" zeggen sommige politici.
Dat is inderdaad een groot probleem, dat ontken ik niet, maar hoe langer we wachten om er een oplossing voor te vinden, hoe groter het probleem wordt. Misschien moeten we er maar eens werk beginnen van maken. Ik besef dat het meerdere legislaturen zal duren vooraleer België gesplitst kan worden, maar ik vrees dat we er toch eens aan zullen moeten beginnen, want zoals het nu gaat, kan het niet verder. Het is de enige manier om af te geraken van de wafelijzerpolitiek die we al zoveel decennia als een blok aan ons been met ons meeslepen.

"Jamaar, wat doen we dan met de koning? Wat doen we dan met Brussel? Wat doen we met de Duitstalige gemeenschap?"
De koning mag voor mijn part koning worden van Brussel, net zoals de paus de plak zwaait over Vaticaanstad. Een alternatief is dat je van Brussel een soort Washington DC maakt vanwaaruit Vlaanderen en Wallonië regeren. Brusselse inwoners zullen dan moeten kiezen of ze administratief tot Vlaanderen willen behoren, dan wel tot Wallonië. Brussel wordt op die manier een soort tweestatenstad. En nee, ik zou de dubbele nationaliteit Vlaming/Waal niet toelaten. Het is niet de bedoeling dat Brusselaars van twee walletjes kunnen eten. De Duitstalige gemeenschap mag voor mijn part een soort Luxemburg worden.

"Maar wat je voorstelt is gewoonweg onmogelijk!" hoor ik Belgicisten roepen.
Tja, iets is onmogelijk tot iemand het doet. Laat ons er werk van maken, stap voor stap. Wacht niet tot de verkiezingsuitslagen van nationalistische partijen van dien aard worden dat ze incontournable worden. Maak er nu werk van!

Ik ben dus tot de conclusie gekomen dat de ideale structuur van ons land van de toekomst bestaat uit een onafhankelijk Vlaanderen, een onafhankelijk Wallonië (dat zichzelf voor mijn part België mag noemen), een klein onafhankelijk Duitstalig gebied, en een Brussel dat een soort Vaticaanstad of Washington DC is.

Ik weet niet hoeveel mensen in deze bevraging een voorkeur zullen uitspreken voor een eengemaakt België, maar ik ben ervan overtuigd dat hun argumenten vooral emotioneel van aard zullen zijn. Mensen zijn vaak nostalgisch naar een verleden dat nooit heeft bestaan. Ook Vlamingen die pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen zijn vaak in datzelfde bedje ziek: ze hebben heimwee naar een Vlaanderen dat nooit bestaan heeft.

Zelf heb ik bij mijn keuze mijn emoties over België en Vlaanderen (zo ik die al had) ondergeschikt gemaakt aan mijn ratio. Als ik België vanop een afstand bekijk en er met mensen in het buitenland over praat, dan zie ik hoe absurd het is krampachtig te blijven pogen om België samen te houden. Ik kan er geen enkel rationeel argument meer voor bedenken, hoe spijtig ik dat ook vind.

Dus moest de moed je in de schoenen zakken bij het openen van de website met de burgerbevraging, weet dan dat je niet alle vragen hoeft te beantwoorden. Je antwoord op een aantal vragen wordt meteen een pak gemakkelijker als je van bij aanvang voorstelt het federale niveau te elimineren. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat België splitsen gemakkelijk zal zijn, maar samen kunnen we er onze politici (misschien) van overtuigen er eindelijk eens werk van te maken om te voorkomen dat de impasses waar onze absurde structuren toe leiden onze situatie nog erger maken dan ze al is.

Entreprenerd

Book cover Entreprenerd
Buy Bruno's book

Onvoltooid toekomstige tijd

Cover Onvoltooid Toekomstige Tijd

Wintercircus

Ghent Wintercircus Campus

Blog

More...

Topics