We hebben sinds gisteren een nieuwe hond: Ayla.
Ze komt van het dierenasiel Gent en heet volgens haar "paspoort" Karla, maar dat vinden wij eerder een mensennaam dan een naam voor een hond, dus hebben we haar naam veranderd in Ayla. Dat klinkt ongeveer hetzelfde, maar is (volgens ons) beter geschikt voor een hond.
Eergisteren waren we al in het Citadelpark gaan wandelen met Ayla, en toen had ze geen ogenblik aandacht voor ons. Ze is een "Duitse Staander" en dus eigenlijk een jachthond. Het is ergens wel normaal dat ze, eenmaal uit haar hok in het asiel, aandacht had voor alles en iedereen behalve ons.
Gisteren heeft ze echter heel onze tuin verkend en het duurde niet lang of ze voelde zich helemaal thuis. Ze ging janken wanneer Ingeborg op boodschappen ging, ze probeert constant bij ons op de schoot te komen zitten (terwijl ze een pak groter is dan een doorsnee schoothondje), ze wil constant iedereen volgen in huis.
Het moeilijkst voor haar was de eerste nacht. Ze wist duidelijk nog niet hoe een hondenluik werkt. We hebben het haar proberen leren, maar dat was niet eenvoudig. Uiteindelijk hebben we haar moeten alleen laten. Nadat ze de bloembakken van de vensterbank trok en een deel van het hondenluik kapot beet, is ze uiteindelijk wat gekalmeerd. Toen we vanmorgen gingen kijken, kwam ze fris en monter uit haar hok. Ze heeft uiteindelijk dus toch gevonden hoe het hondenluik –dat nu dus aan vervanging toe is– werkt.
Vanmorgen heeft ze al een eerste bezoekje bij de dierenarts gehad en is ze fit en gezond bevonden.